Jesteśmy jeszcze pod wpływem "haloweenowych" klimatów, wiec opowiem Wam o dyni, która przez wiele lat w moim domu rodzinnym była symbolem czegoś nie do zjedzenia.
Historia z dynią sięga czasów przedwojennych, kiedy to, podobnie jak dzisiaj, bywały różne mody żywieniowe. W owym czasie na fali reklamy wypromowano dynię i w niektórych domach wprowadzono do codziennej diety. Dynia tyleż zdrowa, co pożywna, podawana była zwłaszcza dzieciom w postaci zupy - papki gotowanej na słodko na mleku. Nie wiem, czy obrzydliwość do tego dania zrodziła się z mdłego smaku potrawy, czy może ze zbyt częstego jej podawania. Faktem jest, że niechęć do tej Bogu ducha winnej dyni przeniósł się na pokolenia. Jeśli zdarzyło się, że komuś coś nie smakowało, wśród biesiadników przemykało porozumiewawcze spojrzenie i rozlegał się „dyskretny” szept „DYNIA”. I takim sposobem długo nie znałam smaku tego warzywa.
Dopiero jako samodzielna "gospodyni" postanowiłam przeprowadzić eksperyment z dynią, likwidując tendencyjne opinie i zrobiłam zupę tyle, że w nowym zestawie smakowym. I co się stało? Proszono o dokładkę.
Sposób przygotowania:
Oczyszczone warzywa kroimy drobno, gotujemy w małej ilości wody do miękkości. Dynię obieramy, oczyszczamy z pestek, kroimy na małe kwadraty dodajemy do wywaru z warzyw. Gotujemy, aż stanie się miękka. Wraz z dynią dodajemy również pokrojony w cienkie plasterki imbir. Pozostawiamy do ostygnięcia, następnie rozdrabniamy blenderem. Dolewamy resztę wody, mieszamy, solimy i pieprzymy do smaku, doprowadzamy do zagotowania, dodajemy masło. W ugotowanej zupie rozprowadzamy śmietanę. Dodatki smakowe możemy komponować dowolnie, więc nie ograniczajcie się moimi sugestiami. Na suchej patelni smażymy płatki migdałowe, aż się zrumienią. Posypujemy nimi zupę w talerzach. Możemy też podać groszek ptysiowy, lub upiec z ciasta francuskiego słone ciasteczka w dowolnym kształcie, posypane np. kminkiem lub majerankiem. Powyższa porcja wystarczy dla 6 osób.
VREEGO Studio
Komentarze: